Blijft
mijn kind in leven en kan ik er voldoende voor zorgen?
(Bron: the
Motherhood constellation Daniel Stern)
Precies een jaar geleden maakten wij ons klaar voor een nieuwe plaatsing. Na lang wikken en wegen wilden we ons huis opnieuw openstellen. Een tijd (voor ons gevoel best lang, maar het was nog maar net een zwangerschap duur) hebben we nieuwe in-plaatsingen afgehouden. We hebben wel heel wat aanmeldingen gehad, en ook een aantal serieus overwogen maar de twijfel sloeg elke keer toe. Willen we dit, kunnen we dit en is dit het juiste moment.
Nu we via – via over dit meisje van 11 jaar hadden gehoord, en het dossier ons enorm aangreep, stonden we er weer klaar voor. De voorbereiding waren al begonnen voordat we het dossier hadden gelezen, en kroop namelijk al iets in mijn hoofd wat me ook veel bezig hield. Een meisje van 11 jaar.. kunnen we dit, willen we dit, wat zou ze leuk vinden, waar houd ze van maar ook hoe zou de klik zijn met de andere kinderen. Kunnen zij zich opnieuw hechten aan een ouder meisje of levert dit voor hen ook weer heel veel vragen op. Vooral omdat dit meisje na 6 jaar te hebben gewoond in een pleeggezin daar helaas weg moest.
De 1ste ontmoeting ging vervolgens vrij vlot, ze kwam al huilend binnen en tegen haar ‘mama’ aangekropen zagen we een meisje die helemaal niet op zoek was om bij ons te komen. Ze had net in de auto gehoord dat ze bij een nieuw plekje gingen kijken. Mijn hart huilde enorm met haar mee. Wat een impact had dat vluchtige bezoekje op ons. Een zielig meisje, die gelukkig wel wat ontdooide toen ze de kat en de hond zag en verhalen hoorde over hoe het er bij ons aan toe ging.
Maar nadat ze wegging wisten we het allebei; ze kan komen! We gunden dit meisje zo een fijn plekje en we zagen dat ze nog zo jong was in haar gedrag. Dit zal toch goed moeten komen. Maar toen.. de voorbereidingen. Meisje van 11? Huh wat moeten we daarvoor regelen..wat zijn interesses van een meisje van 11 en wat hebben we nodig. Een hele nieuwe fase; want we hadden wel oudere meisjes gehad maar die waren toch al iets meer zelfredzaam (14,16,21+).
Maar wat heerlijk was het ook, je uitleven in een winkel en gewoon veel spulletjes verzamelen omdat het gewoon kan. Heerlijk om samen met de kinderen ook op zoek te gaan naar een knuffel voor haar, want dat is volgens de jongens heel belangrijk! Als je ergens komt wil je graag een fijne knuffel om bij uit te kunnen huilen. En zo ging het in een sneltreinvaart.. het meisje mocht eerder komen van ons (middenin de kerstvakantie) want we waren al zo bezig met haar en in het pleeggezin ging het echt niet meer. En daar was ze dan; we pakten de dozen een vuilniszakken aan spulletjes uit. En de eerste avond brachten we haar naar bed. Maar na een paar minuten hoorden we haar vreselijk huilen; nou kom dan nog maar ff naar beneden. Ik weet nog zo dat ik daar met een huilend en snotterend kind in mijn armen zat.. Het is nog maar een jaar geleden. Een meisje wat zich geen raad wist met haar verdriet en haar pleegmoeder ‘mama’ zo ontzettend mistte, maar vervolgens kwam het ene verdriet er naar het andere bij. En weet je wat ik dacht? ‘ik kan dit niet!’ ‘Hoe help ik zoveel kinderen op mijn werk wanneer ze verdriet hebben en verlies en rouw ervaringen hebben? Hoe doe ik dat dan gewoon op mijn eigen bank, in mijn eigen huis met een wildvreemd meisje die al een paar weken zich heel diep in mijn hoofd en hart heeft binnen gedrongen.’ Help wat moet ik doen?’ En weet je wat ik deed? Ik had zoveel geweldige boeken, plannen, knutselwerkjes, spellen en geweldige quote’s die je zou kunnen zeggen of wat je zou kunnen doen.. Weet je wat ik deed? Ik deed niks.. Ik zat daar maar, met een 11 jarige meisje op tegen mij aan en dacht alleen maar.. wie ben ik om jou te mogen helpen. Kan ik jou geven wat je nodig hebt? Nee ik kan je overleden moeder niet vervangen, nee ik kan je nieuwe moeder die 6 jaar voor jou gezorgd heeft niet vervangen en wie ben ik dan dat ik voor jou mag zorgen en jij gewoon op de 1ste avond al tegen me aan kruipt. Ik deed niks en huilde met haar mee want in de verhalen die ze vertelde kon ik niet heel veel anders dan ook een traan laten. En mijn arm lag daar maar om haar heen terwijl ik dacht.. ‘zeg iets nuttigs, zeg iets leuks en doe iets liefs’.
En nu een jaar later… denk ik nog steeds met regelmaat.. stel je voor dat dit meisje ouder wordt en wij kunnen niet meer bieden wat ze nodig heeft. Wat als.. ze op haar 16e … wat als ze terecht komt in de grote boze wereld.. wat als.. ze het hier niet fijn heeft.
Maar dan.. krijg ik op de vroege ochtend.. toch hele fijne antwoordden op de vragen die aan het theezakje hangen. En knipper ik met me ogen en gaan samen de dag weer vol vertrouwen tegemoet.