En bij de eerste kinderen is er een besluit gekomen; houden van mag en moet zelfs! Het is niet alleen een zakelijke relatie die ik aan ga met de kinderen. Ik wil ze ook leren dat ze van iemand mogen houden. Het is houden van, opnemen in je gezin (niet voor een beetje maar helemaal) en daar hoort ‘houden van’ bij. Het is een all-inclusive pakket.
Kunnen de kinderen dit houden van ook aan? Nee zeker niet! En wat kan ik soms van mezelf balen omdat ik wat terug verwacht of me teveel heb laten leiden door gevoelens. ‘het was zo gezellig.. en nu doe je dit’. En dan weet ik het weer, Inge je moet zo af en toe terug in je hok.* Je bent niet duidelijk als je alleen met gevoelens spreekt want daarmee ben je een grote bedreiging.
En weet je eigenlijk is het houden van net als het kleed wat ik afgelopen jaar heb gehaakt voor 1 van de kinderen. Wat een bloed, zweet en tranen heeft het me gekost. En het is het zeker niet perfect, ik zie op afstand de fouten zitten. Ik zie waar de onderbrekingen zijn, waar we elkaar niet kunnen vinden maar juist mijlen ver van elkaar verwijderd zijn.
Ik voel daar ook de machteloosheid van mezelf. Want het is me niet gelukt, en daar baal ik van. Het is me niet gelukt om liefdevol te blijven, en dan kan ik mezelf soms voor mijn kop slaan.
En letterlijk heb ik avonden weer hele stukken van de deken uitgehaald; er zat een fout in en ik wilde het verbeteren. Uiteindelijk ben ik daarmee gestopt. Gestopt met het uithalen en weer verbeteren want vaak werd het er niet beter van. Het is rustig blijven en door gaan.
Nu pronkt de deken op zijn bed en hij is er blij mee en trots op! En ik?
Ik moet grinniken om de fouten, want wat zijn het er veel. Toch best knap dat hij er wel van kan houden zeg!
* (lees ook mijn vorige blogs over onveilige gehechtheid voelen)