Poeh dat is even geleden, 8 jaar terug alweer. En tja wat was ons eerste kind? In dezelfde periode maakten we namelijk kennis met niet 1 maar 3 kinderen! Via en collega raakten we aan de praat over verlies en rouw bij uithuisplaatsing. De collega en ook moeder, was geraakt door mijn onderzoek. En na dit gesprek kwam er wel een heel bijzondere vraag. Of haar dochter bij ons mocht logeren. Een meisje wat in de weekenden zou komen logeren. En ik vergeet nooit de eerste kennismaking met haar. Wat een leuke meid! Maar hoe goed merkten we in dat 1ste gesprek al dat ze heel veel nodig zou hebben.
Kort na deze kennismaking en de toezegging dat ze mocht komen (voor de weekenden) maakten we kennis met een wel heel bijzonder stel. De voorbereiding daarop was ook weer zo bizar. Via- via had ik namelijk zelf al gehoord van een tweeling waarvoor ze op zoek waren naar een fijn plekje. En mijn klasgenoot destijds (directeur bij een grote zorgorganisatie) benoemde al.. “Inge wat zou ik die kinderen gunnen dat ze bij jullie terecht zouden komen”. En ik maar stoer zeggen; ‘ach als ze via de officiële route bij ons terecht komen, wie weet.’ En daar kwamen ze!! Via de telefoon, ik weet nog precies wie mij belde @MarijevanKleeff mijn manager in die tijd.. ‘Inge we hebben een speciale vraag, ik weet dat jullie eigenlijk niet meer verder willen met het idee om gezinshuisouders te worden.. maar ik ga het je toch vragen. Zouden jullie eens na willen denken over een tweeling van 1 jaar en 3 maanden? Poeh mentale voorbereiding voor een tweeling, wat een rollercoaster en wat een afwegingen moesten we maken. De gevolgen zouden groot zijn, we waren nog met z’n tweeën en er zouden dan opeens 2 kindjes in huis bij komen. En wat voor 2. Ondanks hun jonge leeftijd was het al duidelijk dat er ‘special needs’ waren. In de adoptieprocedure die een paar jaar eerder hadden afgerond hadden we over allerlei special needs nagedacht.. maar over deze? Pff dat wisten we niet. Mogelijk rolstoelafhankelijk.. willen en kunnen we dat wel? Maar nuchter als we zijn, ‘dan regelen we maar een speciale fiets zodat we met de MTB door de bossen kunnen crossen’ Dat lukt vast! En na een wandeling in het bos (volgens mij met mijn schoonouders die nog wel hun bedenkingen hadden) belden we Marije weer op; we willen de tweeling ontmoeten. Tja en stiekem wisten we het al.. het hek was van de dam. Want laten we eerlijk zijn zodra we de mooie koppies zagen zaten ze in ons hoofd en in ons hart.
En ja er was zeker een verschil in mentale voorbereiding, want vooral bij mij lag daar wel de vraag; wat als ik van ze ga houden en ze toch na een paar maanden weer los moet laten? Wat als ik me overgeef en ze moeten na een langere tijd weer weg? Zorgen voor iemand kan ik wel maar onvoorwaardelijk houden van?? Maar ja binnen no-time merkte ik al dat de drive om voor de tweeling te gaan zorgen al heel snel een houden-van werd. Ik weet nog dat ik bij de bijzondere (hoge en grote) aankleed box stond en ze ongeveer 3 weken bij ons in huis waren. En ik bleef maar tegen mezelf zeggen; ‘je verzorgt ze alleen maar, ze gaan straks weer weg, je bent niet hun echte moeder en hoeft dit ook niet te zijn, je bent gewoon een professional, je doet je werk’. Maar diep van binnen was daar ook het oer gevoel en besloot ik van ze te gaan houden met alles wat in me was. Was ik niet meer bang dat ze weg zouden worden gehaald? Jawel, maar daar heb ik toen op dat moment besloten, ik wil van jullie houden en als het mij vervolgens pijn gaat doen dan is dat maar zo. Al zou ik zelf in een diepe depressie terecht komen, ik ben het deze kleine hummeltjes verplicht om alles te geven. En dat betekent dus ook het houden van.
En sindsdien kreeg onze trouw tekst nog meer betekenis; ‘Ik geef jullie een nieuw gebod; heb elkaar lief. Zoals Ik jullie heb liefgehad, zo moeten jullie elkaar liefhebben.’
En daarmee heb ik al een kleine voorzet gegeven voor je deel 3 vraag; ‘Kan ik van het kind houden en kan hij/zij van mij houden?’