Zo, de eerste schoolweek is al weer even voorbij!
Als je mij gisterenavond zou vragen; ‘Inge hoe voelt het proces van onveilige hechting en welk gedrag kan daarbij horen?’ Dan had ik je mijn schoenen gegeven. Zodat je kon voelen hoe zwaar ze waren.
Lood en loodzwaar. Het proces van hechten kan soms voelen alsof er lood in je schoenen zit.
Avond naar avond wilde het kleine mannetje niet dat ik hem zou achterlaten in zijn kamer. Soms begon het gekrijs al bij een ‘nee’ antwoordt, en een andere keer begon het gekrijs op het moment dat hij de deur dicht hoorde gaan.
Elke avond weer ging ik vol goede moed (maar met lood in de schoenen) het proces weer aan. Boekje lezen, liedje zingen, aap oogjes dicht doen, kus en knuffel en dan de slaapkamer uit.
Avond na avond kwam er weer een andere aap uit zijn mouw; krijsen, schreeuwen, schoppen, slaan ik geloof dat we alles wel hebben gehad. En wat is het dan moeilijk om je rustig te houden, ook ik heb mijn voorraad pedagogische en onpedagogische middelen uit de kast gehaald. Luisteren, keuzes geven, boos worden, stil zijn, dwingend praten, liedjes zingen, vasthouden en knuffelen… alles heb ik geprobeerd. Maar elke avond was er wel iets waardoor hij mij weer verraste met een andere tactiek.
Wat heeft dit dan met hechten te maken? Ik geloof dat dit proces wat we doorgaan alles te maken heeft met hechten.
Zoals je klittenband lostrekt en weer vast plakt. Zo is dit mannetje bezig zichzelf los te trekken van mij. Hij wil niet toegeven dat hij mij nodig heeft. Hij kan het zelf allemaal wel. Hij bepaalt en daar hoort geen ‘nee’ antwoordt bij. Want zolang hij bepaalt hoeft iemand anders niet voor hem te zorgen.
Dat hechten ook betekent dat er voor je gezorgd wordt; dat je bang mag zijn en dat je mag huilen. Dat voelt deze kleine man niet zo. Zijn klittenband is beschadigd en plakt niet meer zo goed. Het gaat los op het moment als hij juist de nabijheid zo hard nodig heeft. Hij heeft ervaren dat hij in zijn jonge leventje het beter zelf kan bepalen; want dan heeft hij er de controle op.
Maar wat werkt dan wel? Ik weet het ook niet.
Ik kon vandaag niet anders dan hem accepteren. Accepteren met zijn geschreeuw, zijn boze buien en zijn driftige hoofd. Ik kon ja zeggen of nee, maar ik wist dat hij boos zou worden. Ik wist dat er ergens strijd zou komen en dat ik daar beter niet op kon gaan zitten wachten. Want dat maakt je onzeker.
En wat heb ik gedaan? Ik heb goed gezorgd voor mezelf; een back-up plan gemaakt om ervoor te zorgen dat wat er ook zou gebeuren, ik mezelf niet zou verliezen.
En laat het nu stil zijn, stil zijn op zijn kamer en weet je wat…
Ik trek mijn schoenen uit..
Meer lezen over kinderen met onveilige hechting?
https://pleegzorg.nl/wp-content/uploads/2018/04/Het-meisje-met-het-omgekeerde-magneetje.pdf